ZATERDAG
Vandaag ben ik naar het dorp van een oud-collega van stichting Lombok care geweest. De weg daar naar toe was heftig. Dit keer was ik op de scooter in plaats van met de auto, waardoor je rustiger rijdt en alles nog beter binnenkomt. Het doet echt veel pijn om te zien dat er hele dorpen platliggen en iedereen op straat zit en onder zeilen ligt.
In het dorp van Ridho is er met hulp van de stichting een keuken opgezet, waar voor het hele dorp gekookt wordt. Wij hebben hier ook geluncht. Het voelt raar om daar dan te eten, wetende dat je zelf elk moment van de dag aan eten kunt komen en dit voor hen veel moeilijker is. Ik voelde me best wel schuldig bij elke hap die ik nam, maar eten weigeren is niet mogelijk bij deze super vriendelijke gastvrije Indo’s!
We hadden wat kleurboeken meegenomen voor de kinderen daar, want het is belangrijk dat zij bezig blijven met leuke activiteiten. Toen we wegreden uit het dorp zagen we een groepje kinderen zitten die al begonnen waren met kleuren, mooi om te zien! Dat zijn momenten waarin ik me besef dat ik er goed aan heb gedaan om hierheen te komen en mijn steentje bij te dragen. Ook besef ik me dat ik dankbaar mag zijn, heel dankbaar dat ik deze kans heb.
ZONDAG
Vanochtend ben ik samen met Hicham, Bram, Bart en Elfi (Nederlanders & Belgen die in Kuta Lombok wonen) richting Bangsal vertrokken met 2 wagens vol goederen. Toen we in Bangsal stopte, kregen we meldingen binnen en berichtjes met de vraag of we oke waren. Het bleek dat er weer een aardbeving was geweest van 6.5. Heel heftig dus, maar gek genoeg hebben wij er niets van meegekregen, omdat we in een rijdende auto zaten. Aangezien het te gevaarlijk was om nog door te rijden naar het Noorden, hebben we de spullen gedropt bij een kamp in Bangsal, zij zorgen er vervolgens voor dat het verdeeld wordt onder de dorpen die bijna niets meer hebben. Eenmaal terug in Kuta heb ik een rustige middag gehad, ik was helemaal kapot en ben op tijd naar bed gegaan.
AARDBEVING NUMMER 5
Rond 11 uur in de avond werd ik opeens wakker geschud door de aardbeving. De electriciteit was uitgevallen dus ik kon niets zien. Nog nooit heb ik zo’n hevige aardbeving gevoeld. Het leek alsof de grond onder je, naar links en naar rechts bewoog en je ieder moment in een gat kon vallen. Ik hoorde mensen schreeuwen en hoorde dingen vallen, dus voelde ook de angst dat het gebouw zou instorten en me zou verpletteren. Ik rende direct naar buiten, zonder ook maar iets te kunnen zien. Eenmaal buiten stond de rest van het hostel op het veld, ik was een van de laatste die aankwam, dus blijkbaar heeft het even geduurd voordat de aardbeving me wakker schudde. De aardbeving leek wel een minuut te duren en geloof me, dat is lang. Ik heb nog zeker 15 minuten staan trillen. Ik heb nog nooit in mijn leven zo’n angst gevoeld. Niemand durfde meer de kamers in om iets te pakken. Er zijn nog veel naschokken geweest, waarvan we er 2 goed gevoeld hebben. Het was heel fijn dat er een paar locals waren om ons gerust te stellen. Een paar locals hebben palen in de grond geslagen en een zeil gespannen, zodat we hieronder konden slapen.
Deze avond heb ik ervaren wat de locals hier al weken moeten ervaren. De angst van een mogelijke volgende aardbeving en het buiten slapen onder een zeil, is niet met woorden te beschrijven. Ik leef ontzettend met iedereen hier mee en hoop echt dat het snel voorbij is.
[maandag wakker geworden met deze lieve mensen op het veld voor ons hostel]
MAANDAG
Het plan was om samen met Batu Bambu foundation naar Bangsal te vertrekken om daar een programma met de kinderen te doen. 3 dagen in verschillende dorpen. Door de laatste aardbeving is dit plan niet doorgegaan, maar alles gebeurd met een reden. Nu heeft iedereen tijd om wat uit te rusten en kunnen we waarschijnlijk volgende week met het programma starten. In dit programma doen we spellen met de kinderen om ze weer een te maken met de aarde, zoals zaklopen en touwtje springen. Ook wordt er samen met de kinderen een nummer gezongen, die te maken heeft met de huidige situatie en de kinderen het gevoel geeft dat ze sterk zijn en niet bang hoeven te zijn. Ik vind dit en heel mooi initiatief en ik kan niet wachten tot we kunnen beginnen en vele kinderen een lach op hun gezicht kunnen toveren!
KLEDING
Voor iedereen die kleding wilt doneren vanuit Nederland of vanuit Indonesie, neem aub contact met mij op via daujaaa@hotmail.com
Ik wil iedereen bedanken voor alle lieve berichtjes en het spijt me dat jullie je zorgen om mij moeten maken. Ik ben heel voorzichtig en heb fijne mensen om me heen.